Jordanië algemeen

Jordanië wordt bijna helemaal omringd door land. Het koninkrijk ontleent haar naam aan de rivier Jordaan die aan de westkant van het land de grens vormt met Israël en de Westelijke Jordaanoever. Ten Noorden grenst Jordanië aan Syrië, in het oosten met Irak en in het zuiden aan Saoedi-Arabië. JORDANIE ! Exclusieve Green Wood Travel Jordanie Reizen.
PERSOONLIJKE VOORKEUR BEPAALT DE REIS !In het zuiden heeft het land zo'n dertig kilometer kustlijn aan de Golf van Akaba, niet onverwacht een populaire strand bestemming. Jordanië bestaat voor de rest voor ongeveer 90% uit woestijn.

Er wonen bijna 10 miljoen mensen, waarvan de meesten (ruim vier miljoen) in de hoofdstad Amman. Andere steden zijn de badplaats Akaba, Az-Zarqa (de derde stad van het land), de universiteitsstad Irbid in het Noorden, Madaba, dat bekend staat vanwege de kerken en mozaïeken en Jerash met de grootste Romeinse ruïnes.

De aanwezigheid van zoveel woestijn heeft een grote invloed op het klimaat in Jordanië. Van mei tot oktober is het er droog en warm. De gemiddelde temperatuur dan is 32 °C. In de zomer kan het erg heet zijn met name in de woestijn en in de Jordaan vallei. Bovendien heerst er een hoge luchtvochtigheid wat in combinatie met de hoge temperaturen als onprettig kan ervaren worden.

Het regenseizoen, dat van november tot april loopt, brengt verkoeling en soms ook echte kou. Gemiddeld wordt het dan 13 °C. Dichter bij de Middellandse Zee valt meer regen, de gebieden daar verder van af zijn droger en aanzienlijk heter. In augustus is het het warmst, januari is de koelste maand.

Er zijn ongeveer verschillende landschapstypen in Jordanië met elk zijn bijzonderheden. Er is de Jordaan vallei, het heuvellandschap in het Westen en in het Oosten de woestijn.
Tijdens de winter die vrij koud is, kan er sneeuw vallen in de berggebieden. In de lente van februari tot mei staan deze berggebieden vol met planten en is het weer zeer zacht.

De geschiedenis van Jordanië gaat ver terug. Al in het bronzen tijdperk leefden er nomaden in dit gebied. Dat is meer dan tienduizend jaar geleden! Een belangrijk stempel, ook op wat we nu nog kunnen zien in Jordanië werd gezet door de Nabateeërs. Zij bevolkten honderden jaren voor Christus het zuidelijke deel van het land en hadden Petra als hoofdstad. Zij zijn verantwoordelijk voor de historische stad die nu zo'n enorme trekpleister is en als wereldwonder wordt beschouwd. Het was een bloeiende periode voor Jordanië, dat een belangrijk knooppunt was voor handelsroutes door het Midden-Oosten; de handel floreerde. Niet zo gek dat ook Alexander de Grote zijn zinnen op dit gebied had gezet. Hij veroverde in 330 voor Christus het Noordelijke deel van het land.

De Nabateeërs in het zuiden sloten zich in 64 (na Christus) onder druk aan bij het Romeinse Rijk. Het oude amfitheater in Amman herinnert aan die tijd. Zij stichten belangrijke steden en handelsknooppunten om het Midden-Oosten te verbinden met de westerse wereld. Hierna waren het de Byzantijnen die Jordanië overnamen. Vooral in de stad Madaba vindt u hier nog overblijfselen van terug, zoals de prachtige Byzantijnse mozaïeken. Al weer honderden jaren later, zo rond 600 na Christus werd het land opnieuw veroverd en begon een islamitische periode.

Jordanië zoals we dat nu kennen, kreeg pas vorm na de Eerste Wereldoorlog toen onder leiding van Engeland en Frankrijk de grenzen in het Midden-Oosten opnieuw werden getrokken. Engeland bleef een machtige vinger in de pap houden en het duurde tot het eind van de Tweede Wereldoorlog dat Jordanië zich van de Britten kon ontdoen. In 1946 volgde onafhankelijkheid. Koning Hussein regeerde van 1952 tot zijn dood in 1999 en slaagde er meestal in zijn land buiten de ingewikkelde en bloederige conflicten in de regio te houden. Na zijn overlijden werd door wereldleiders als Mandela en Kofi Anan zijn vredelievende benadering geprezen. Ruim 800.000 mensen woonden zijn uitvaart bij. Hussein werd opgevolgd door zijn oudste zoon, koning Abdullah II.

De bevolking van Jordanië bestaat bijna helemaal (98%) uit Arabieren, waarvan waarschijnlijk de helft Palestijnen zijn. Van oudsher leven in Jordanië veel Bedoeïenen, maar de rondtrekkende groep mensen bestaat nu nog uit minder dan 1% van bevolking. Verder woont er een kleine groep Irakezen en Libanezen. Het spreekt een beetje voor zich dat bijna 98% van de bevolking moslim (het merendeel is Soenniet). Ongeveer 2% van de mensen in Jordanië is christen (meestal Grieks Orthodox, Syriërs en Kopten). Er zijn naar schatting zo'n honderdduizend gastarbeiders te vinden uit Azië, vooral uit Indonesië.

Er wordt van u verwacht dat u respect toont voor de lokale gebruiken, cultuur en religie. Dat geldt vooral voor kleding. In vrijwel geheel Jordanië wordt schaarse kleding als aanstootgevend beschouwd. Het is voor vrouwen en mannen netjes om schouders en bovenbenen tot en met de knieën te bedekken. Als u heilige plaatsen en/of tempels bezoekt, gelden er vaak nog iets strengere kledingvoorschriften en moeten armen en benen helemaal bedekt zijn. Soms wordt er ook verwacht dat vrouwen hun hoofd bedekken met een hoofddoek.

Gastvrijheid is belangrijk in de Jordaanse cultuur. U zult ongetwijfeld op een zeker moment 'ahlan wa sahlan' horen, 'ik verwelkom u'. Dat is een traditie die al door de Bedoeïen werd gerespecteerd. Bezoekers krijgen een kop zwarte koffie. Waarvan de gastheer overigens eerst zelf proeft om zich er van te verzekeren dat de koffie warm genoeg is.

De Jordaanse keuken kent uiteraard veel invloeden van de Arabische keuken. De ingrediënten zijn ook bij veel Nederlanders inmiddels bekend. Hummus, mansaf (lamsvlees met yoghurt en rijst) en musakhan (in olijfolie gebraden kip met specerijen, uien en pijnboompitten) zijn de populairste gerechten. Arak is de nationale drank die wordt gemaakt van anijs en zeer veel alcohol bevat. Na de maaltijd drinken de Jordaniërs het liefst sterke, maar zoete koffie die 'qahwa mushata' heet. Voor moslims is het verboden om varkensvlees en alcohol te nuttigen. Uiteraard vinden we deze leefregels overal terug in Jordanië. Soms bestaat er ook een scheiding van mannen en vrouwen. In eetgelegenheden treft u vooral mannen, behalve in zogenoemde familie restaurants.

Een fooi geven hoort bij de Jordaanse cultuur. Een gebaar van beleefdheid. Uiteraard niet als de service slecht is. Restaurants betalen hun werknemers vaak minder omdat ze verwachten dat het salaris zal worden aangevuld met fooien. In het algemeen geldt een tip van 10 procent als normaal.

In de betere hotels en restaurants is meestal al een fooi van 10 procent opgeteld bij het eindbedrag. Dan geldt dat u uit beleefdheid alsnog een kleine tip geeft. Veel mensen gaan ervan uit dat de werknemer die 10 procent niet (helemaal) krijgt. Dit geldt ook in hotels voor kruiers en kamermeisjes. Alhoewel er servicekosten op een rekening kunnen staan is het geven van een tip een mooie vorm van beleefdheid en dankbaarheid.

Taxichauffeurs krijgen over het algemeen geen fooi, maar bent u tevreden over de verleende service omdat u een paar zware koffers mee hebt genomen, dan kunt u een fooi geven. U maakt er in ieder geval iemand blij mee.

De lente, die van maart tot mei duurt, is de beste periode om Jordanië te bezoeken. Niet alleen omdat de natuur dan in volle bloei staat, maar ook omdat de temperaturen er dan heerlijk aangenaam zijn.