Nan is een provincie in Noord Thailand dicht bij de grens met Laos. Ver weg van het economische centrum Bangkok en de toeristische plaatsen Phuket, Koh Samui en Pattaya.

In Nan kunt u een blik werpen op een minder ontwikkelde, ietwat verwaarloosde leven van sommige stammen die geen blik waardig gegund worden door de groeiende, meer welvarende en economisch sterkere regio’s in Thailand.

Een van die stammen kunt U gaan bezoeken met een prive gids. Die gids probeert al jaren buitenlandse toeristen er attent op te maken dat Thailand meer is dan leuke eilanden, mooie stranden, indrukwekkende tempels en heerlijk lekker eten.

  NAN – de geesten van de gele bladeren.

Hier kunt u deze ervaring persoonlijk gaan beleven. Een unieke, confronterende blik op het leven van de nog weinige bergstammen die hier nog terug te vinden zijn. Een plaats waarvan je denkt dat de tijd heeft stilgestaan.

Shirley heeft deze maand deze bergstam bezocht tijdens haar reis door Thailand. Zij nam de tijd om een indrukkende en ontroerende recensie te schrijven. Daar krijgt U het gevoel dat Shirley het niet beter had kunnen omschrijven.

Quote:
“Lang verhaal; maar neem de 2 minuten tijd Ik wilde dit stukje even graag met jullie delen. Wat een dag wat een dag… Vanmorgen vroeg opgehaald om een kijkje te nemen in de echte Thaise wereld. Met een truck langs verschillende plaatsen waar mensen aan het werk waren. De omstandigheden waren niet al te best. Daarna reden we richting de bergen om de bevolking te ontmoeten. Er leeft hier een groep mensen afkomstig vanuit het woud. verder wisten we niks. De chauffeur vroeg of we 50 bath wilde uitgeven aan snoep voor de kinderen. Natuurlijk wilde we dat,helemaal mijn ding, Dus gaf 250 bath uit. ( ik werk met kinderen) We werden ver de bergen ingereden. Wat een uitzicht , wat een droom. Een geweldig mooie groene omgeving, met akkers, gebergte ; we keken onze ogen uit. We stopte bij een schooltje en kinderdagverblijf. Enorm schattig om te zien. Daarna verder richting de ” geesten van het gele bladeren, Toen we aankwamen spatte deze droom snel uit elkaar. We schrokken we ons wezenloos. Deze mensen, waaronder heel veel kinderen hebben niks. Geen eten, amper kleding, douche nooit…echt ontzettend erg om te zien. Ik werd er emotioneel van, wat een leed om te zien. Ik moest huilen ; maar de gids stelde me gerust dat ik niet de enige was. De kinderen kregen mijn snoep dat ik had meegenomen. Enorm blijde gezichten bij de kindjes, even voelde ik een momentje geluk maar het was veel te weinig waardoor dit gevoel snel veranderde naar spijt. Had ik dat geweten wat we hier aan troffen. Dan had ik een zak kleding en fatsoendelijk voedsel meegenomen, ipv ongezonde snoepjes. Na dit bezoek liepen we verslagen naar de truck toe. En toen…. Weg tas. Mijn rugzak met camera, iPhone en allemaal andere rotzooi was weg. Al onze herinneren op beeld…. Weg Paniek in het dorp want dit was nog nooit voorgekomen. De chauffeur was van slag: never happend before. Het hele dorp en omliggende dorpjes werden geïnformeerd door onze chauffeur. Iedereen was enorm behulpzaam en meelevend. Onderling sprak men het rond want dit wat natuurlijk tegen hun geloof in. Ik dacht meteen aan de kinderen. Een aantal waren ons van een afstandje aan het bekijken. Zij hebben m’n tas geZien en gehoopt op voedsel. Maar nee dat deden deze kinderen niet…. Volgens de chauffeur hij kwam hier al zolang. Veel gedoe in het Thais. Wij boos en verdrietig en dan niet zo zeer om de materiële spullen maar de waarde van onze reis. Besloten om maar terug te gaan naar Nan, uit de bergen want hier was verder niks. Hier werden we overgedragen aan een mevrouw die gelukkig goed Engels sprak, we moesten naar de politie. Drama drama in het Thais, af en toe werd iets vertaald in het Engels. Niemand begreep de situatie, voor iedereen de eerste keer. Alles ging langs me af want ik was enorm wagenziek door de reis door de bergen. Vanalles invullen op het politie bureau. Toen ging de telefoon af. De lokale bevolking had mijn tas gevonden. Met mijn iPhone en mijn camera. Een sprongetje van geluk,maar een raar verhaal was het wel. Samen met de mevrouw terug naar de bergen, een uur rijden. Aangekomen werden we vriendelijk onthaald door alle mensen en kinderen. Ik zag mijn tas liggen. Mijn camera uit elkaar gehaald voor een waaier want deze was in het water gevallen; maar de kaart zat er gelukkig in. Wat was gebeurd??? Twee uitgehongerde jongetjes zagen mijn tas, zijn de truck in gekropen en hebben hem gejat. Hopend op eten. Helaas zat er alleen kauwgom In. Toen ze hoorde dat er politie werd ingeschakeld zijn alle mensen uit het dorp mijn spullen uit het bos gaan verzamelen, die overal waren neer gegooid. Dit hebben we terug gezien op film, die was gemaakt door een juf. De kinderen kwamen excuses aanbieden. Alle spullen had ik terug, behalve een pakjekauwgom… Die hadden de kinderen opgegeten hahahahahahahah Kon ik het de kids kwalijk nemen? Nee,geen moment… Ik had met ze te doen. Ik was allang blij dat ik mijn waardevolle foto’s terug had en de rest hadden ze mogen houden. alleen was dit niet bruikbaar voor deze uitgehongerde kinderen. Ik voelde niks meer als medeleven dat het zo ver moest komen.. Verdriet Als dank (niet voor het stelen) maar voor de behulpzaamheid hebben we de mevrouw 2000 bath gegeven ( dat is nog steeds niks voor ons) zodat zij fatsoenlijk eten kan kopen en morgen langs brengt. Toch nog iets meer kunnen betekenen voor de kinderen in plaats van snoep. En weer een ervaring rijker met een happy end…. Waarom vertel ik dit? Ik zie zoveel Posts en vragen langskomen over de super mooie eilanden. Zeker is dit geweldig maar Thailand bied nog zoveel meer. Leuk? Nee dat was het niet maar als meer mensen deze bevolking zouden bezoeken kregen ze wat meer te eten door onze gifts. Nan – de geesten van de gele bladeren. “ (Shirley, 2016).

   Een realistische blik op het leven van een bergstam in Noord Thailand.